36. TEN, W KTÓRYM ZNAJDUJE LIST...

 SZPITAL ONKOLOGICZNY...

  Spojrzała na dzwoniący telefon. THOMAS DZWONI. Napis migał na wyświetlaczu już kolejny raz dzisiejszego dnia. Nie odbierała. Najpierw nie miała czasu ze względu na ponowne badania kontrolne a potem nie miała ochoty widząc wyniki. Westchnęła. Nie mogła unikać rozmów z przyjacielem, bo zacząłby panikować i prędzej czy później by przyjechał. A to nie wchodziło teraz w grę. Nacisnęła zieloną słuchawkę.

- Słucham - powiedziała cicho.

- Boże, Al czemu nie odbierasz? Wiesz jak się martwiliśmy? - usłyszała głos blondyna. Uśmiechnęła się. "Martwiliśmy...". Czyli słyszą ich wszyscy. 

- Cały dzień miałam badania kontrolne. Nie miałam kiedy odebrać. - skłamała.

- Wszystko w porządku?

- Tak. - powiedziała cicho.

- Wiem kiedy kłamiesz siostrzyczko! - usłyszała groźny głos Stefana. Uśmiechnęła się ponownie.

- Nie wszystko jest tak jak być powinno ale jeszcze nie umieram. - zakaszlała. W słuchawce nastała cisza. Właśnie dlatego wolała nie rozmawiać już z Nimi przez telefon. Płuca przestawały poprawnie działać i oddychanie zaczęło sprawiać coraz większe trudności a kaszel się nasilił. - Leki mi pomagają. - skłamała ponownie trochę pewniejszym głosem. - Gratuluję wygranej chłopaki. - dodała weselej. 

- To złoto jest dla Ciebie Al. - powiedział Michael.

- No i przepraszamy, że indywidualnie nie udało się nam Go zdobyć. - dodał Manu.

- Byliście w najlepszej piętnastce. Dla mnie jesteście zwycięzcami. 

- Nie wszyscy wystartowali. - wspomniał Stefan. Westchnęła. Widziała konkurs. Cały weekend liczyła, że zobaczy na telebimie Jego twarz. Nie było Jej to dane.

- Dlaczego? - zapytała po chwili.

- Gregor nie wystartował bo Go tu z nami nie ma Alicja. - powiedział Thomas.

- Nie przyjechał na inauguracje sezonu? - zdziwiła się.

- Stwierdził, że Wisła i Zakopane mu nie po drodze.

- Nie po drodze? Co to znaczy Stefan?

- Gregor wyjechał z Innsbrucku jakieś 4 dni temu. - powiedział w końcu Thomas. - Nie wiemy gdzie jest ani co robi. Dziwnie się zachowywał przez ostatnie dwa tygodnie. Ciągle gdzieś wychodził, łaził po urzędach, zbierał pieniądze... Nie wiem co się z Nim dzieje. Nie chciał ze mną rozmawiać. W ogóle. 

- Nie wiem co mam Wam powiedzieć. - westchnęła.

- Nic teraz nie mów. Pogadamy jak się zobaczymy. Jutro będziemy w Krakowie - powiedział wesoło Stefan. Zamilkła. Teraz musiała im powiedzieć prawdę. A długo się zastanawiała czy to w ogóle zrobić.

- Nie cieszysz się? - zapytał Michael.

- Nie przyjeżdżajcie do Krakowa. - powiedziała poważnie.

- Alicja obiecałaś nam, że będziemy mogli Cię odwiedzić...

- Nie ma mnie w Krakowie Stefan. - przerwała mu.

- To gdzie Ty jesteś? - zapytał zdezorientowany.

- Al, co się dzieje? - tym razem odezwał się zdenerwowany Thomas.

- Jestem w klinice w Monachium. Czekam na przeszczep. - wydusiła z siebie...

FULPMES...

  Wszedł do domu z lekkim uśmiechem na twarzy. W salonie siedziała cała Jego rodzina. Wszyscy widząc Go zrobili miny jakby zobaczyli ducha, a On jak gdyby nigdy nic podszedł do każdego z nich i przywitał się uściskiem. Jak w rodzinie...
- Gregor... - zaczęła Jego matka. - Kochanie wszystko w porządku?
- Oczywiście, że w porządku. I to nawet nie wiesz jak.  - powiedział spokojnie.
- Co Ty tu robisz? I dlaczego nie jesteś w Polsce? - zapytała Gloria.
- Muszę Wam o czymś powiedzieć. Odpuszczam sezon letni. - powiedział poważnie.
- Dlaczego? - zapytał Lucas.
- Mam ważniejsze sprawy na głowie. - odpowiedział. Wszyscy zamilkli. Znali szatyna bardzo dobrze i doskonale wiedzieli, że zawsze na pierwszym miejscu w Jego życiu były zawody. A teraz nagle pojawia się w domu i oznajmia że odpuszcza cały sezon. - I o tych ważniejszych sprawach muszę Wam powiedzieć. - dodał.
- Jest coś jeszcze? - zapytała ponownie Gloria.
- Wyjeżdżam. - oznajmił. - Jestem tutaj tylko po to, żeby spędzić przed wyjazdem z Wami trochę czasu i przeprosić że ostatnio wyjechałem bez pożegnania i w dużych nerwach. To było niepotrzebne.
- Gregor, synku ale gdzie? Po co? Na jak długo?
- Mamo... - zaczął niepewnie. - Wyjeżdżam na Barbados. - oznajmił.
 Jego siostra zaczęła się śmiać. Głośno i ze łzami w oczach.
- Mamo Greg zwariował hahahaha
- Nie zwariowałem Gloria. To jest w tym momencie jedyne wyjście. Jedyne dobre dla mnie wyjście. - powiedział z powagą. Spojrzała na Niego z niedowierzaniem.
- Żartujesz sobie z nas. Po jaką cholerę Ty jedziesz na Barbados? - zapytał Lucas.
- Jeżeli zostanę w Innsbrucku wszystko mi o Niej będzie przypominało. Jeżeli będę tutaj tym bardziej będę o Niej myślał. I tak nie potrafię skakać jak kiedyś. Muszę to przeczekać. A jeżeli będę blisko to nic mnie nie powstrzyma żeby do Niej jechać. Zwłaszcza teraz kiedy... - przerwał.
- Kiedy co? - zapytała matka.
- Kiedy opłaciłem Jej leczenie i przeszczep w klinice w Monachium. - oznajmił. Cisza jaka zapanowała w salonie była nie do zniesienia. Czekał niecierpliwie na jakąkolwiek opinię ze strony rodziny ale Oni ciągle tylko patrzyli na Niego jak na wariata.
- Co zrobiłeś? - zapytała Gloria.
- Sprawiłem, że być może Alicja przeżyje. - powiedział z lekkim uśmiechem na twarzy. W końcu udało Mu się normalnie wypowiedzieć Jej imię. Nie obyło się bez bólu w sercu po tym jak Je wyrwała z Jego piersi ale kiedy je wypowiadał przed oczami stawał Mu obraz dziewczyny. Obraz tego jak było dobrze...
- Ile to kosztowało? - zapytał Lucas.
- To jest nieważne. Jej życie jest dla mnie bezcenne. - odpowiedział.
- Nawet po tym jak Cie potraktowała?
- Kocham Ją Gloria. I chyba zawsze już będę. Nie potrafię przestać. Być może to jest obsesja ale utrzymanie Jej przy życiu jest teraz moim celem. Jeżeli Ona umrze... ja umrę razem z Nią. Chcę żeby była szczęśliwa.
- Z daleka od Ciebie...
- Tak Lucas. Ona mnie nienawidzi. Dlatego nie może się dowiedzieć, że to ja zapłaciłem za leczenie. Muszę wyjechać żeby być jak najdalej bo codziennie coraz bardziej za Nią tęsknię i coraz bardziej chcę Ją zobaczyć. - powiedział. Znów nastała cisza. Patrzył na każdego po kolei. Wszyscy nie mogli uwierzyć w to co właśnie usłyszeli. Jedynie ojciec patrzył na Niego z wielką troską wypisaną na twarzy. W końcu zabrał głos.
- Odwiozę Cię na lotnisko. Powiedz tylko kiedy. - powiedział spokojnie.
- Tak po prostu chcesz Mu pozwolić na wyjazd nie wiadomo gdzie?! - krzyknęła matka.
- Angeliko... jeżeli będzie chciał to i tak pojedzie. Jestem przekonany, że ma już kupiony bilet. W jedną stronę. - ojciec spojrzał na syna uważnie. Ten tylko kiwnął głową.
- I kiedy zamierzasz wrócić?!
- Mamo... nie wiem. Jak sobie to wszystko poukładam. Proszę Cię... Nie utrudniaj mi tego. - powiedział poważnie...

MONACHIUM...

  Patrzyła na wyniki nie wierząc własnym oczom. Była świadoma, że z czasem może się pogorszyć. Że płuca będą jeszcze bardziej szwankowały ale teraz była zdruzgotana. Nigdy ale to nigdy nie brała takiej opcji pod uwagę. Oczekiwanie na przeszczep to ciągłe badania kontrolne. Ale też liczne zmiany leków, po których różnie się reaguje. Reakcja Jej organizmu nie zaskoczyła Ją. W końcu zawsze reagowała na wszystkie leki kiepsko. Ale teraz...

- Musi Pani podjąć decyzję Pani Alicjo. - powiedział siwawy lekarz siedzący na fotelu obok Niej. - Bez leków będzie pani ciężko oddychać. Z lekami komplikacje mogą być różne... W Pani przypadku bardzo złe. - przerwał. - Wie Pani, że przeszczep jest możliwy. Wie Pani jakie jest ryzyko. Zna Pani swój organizm i wie jak wiele może znieść. Reszta to Pani decyzja. Pobyt tutaj jest opłacany dla Pani co tydzień. Może Pani tutaj być do końca. Jaki by nie był. - powiedział i wyszedł z sali zostawiając Ją samą ze swoimi myślami.

 Sięgnęła po czerwony zeszyt i otwarła na pierwszej stronie, tam, gdzie było zdjęcie...

  "Co mam robić Gregor?... Tak bardzo teraz Cię potrzebuje... Wiem co byś wybrał... Zbyt wiele Twoich myśli już poznałam... Ale teraz... Cała odpowiedzialność spadnie na mnie...". Łza spłynęła Jej po policzku. W klatce piersiowej poczuła kłucie. Bardzo silne. Efekt nie brania leków... Położyła się na łóżku i wpatrywała w zdjęcie. 

  "Kocham Cię tak bardzo..."

FULPMES...

  Siedział z bratem w swoim starym pokoju. Pił piwo. Myślami był daleko stąd. Przy kimś innym...

- Greg, to nie jest Twoja kurtka prawda? - zapytał podnosząc czarną wiatrówkę z łóżka.

- Jest Thomasa. Pożyczyłem bo nie mogłem znaleźć swojej. - powiedział obojętnie.

- I piszecie do siebie listy? - zapytał brunet. Szatyn spojrzał na Niego dziwnie. Dopiero kiedy Lucas wyjął kopertę z kieszeni kurtki zauważył ją. - Jest na Niej napisane "Gregor". Więc zakładam, że to do Ciebie. - oznajmił podając bratu kopertę. 

 Wziął ją do ręki i otwarł. Wyjął z niej kartkę i rozłożył tak, żeby widzieć tekst. Nie mógł uwierzyć w to co widzi przed oczami. Wstał nadal czytając słowa wypisane na kartce. Słowa, które sprawiały, że ból się nasilał, że zdenerwowanie rosło ale serce napełniało się na nowo. Na nowo się odradzało... W głowie tysiące myśli ale tylko jeden obraz przed oczami... Ona...

ZAKOPANE, HOTEL...

- Powiem Mu jak tylko wrócimy. - oznajmił w końcu Stefan.

- Przecież nawet nie wiesz gdzie On teraz jest.

- Trudno Manu, ale On musi wiedzieć. Przecież jest szansa że Alicja przeżyje a to zmienia całkowicie postać rzeczy. - odparł.

- Może jest u rodziców? - zapytał Michael. - Może do nich zadzwońmy. - zaproponował.

- Thomas co o tym myślisz? - zapytał Andi.

- Gdzie jest moja wiatrówka? Taka czarna? - spytał szukając w swoich rzeczach.

- Serio? Teraz interesuje Cię Twoja wiatrówka?

- Tak Stefan, w niej był list od Alicji. Miałem go dać Gregowi jak... Po wszystkim. - powiedział dalej grzebiąc w rzeczach. - Teraz muszę Mu go dać wcześniej. - dodał. - Czas najwyższy żeby poznał prawdę. I tak już za długo zwlekałem.

- Thomas? - zaczął Die-die. - Thomas tutaj nie ma Twojej kurtki.

- Skąd wiesz? - zapytał nadal jej szukając.

- Bo Gregor ją pożyczył przed wyjazdem. Zapomniałem Ci powiedzieć. 

  Blondyn spojrzał na kolegę z niedowierzaniem. Zapanowała cisza. W oczach Morgensterna można było zobaczyć panikę. Ciszę przerwał telefon. Spojrzał na wyświetlacz. Po chwili odebrał a wszystkie oczy w pokoju zostały zwrócone w Jego kierunku.

- Gregor... - zaczął.

- Jak mogłeś mi to zrobić Thomas?! - usłyszał zdenerwowany głos w słuchawce.

- Posłuchaj mnie...

- Nie wybaczę Ci tego... - powiedział cicho i połączenie zostało przerwane...

"Kiedy musisz uciec przed miłością najlepszym miejscem jest bezludna wyspa"

*********************************************************************************

Witajcie kochane :)

Mam nadzieję, że bieg wydarzeń Wam się podoba.

Co teraz zrobi Gregor?

Pewnie się domyślacie ale jeśli mnie znacie to wiecie, że do happy endu daleko.

O ile w ogóle nastąpi ;P

Buziole:*
P.S.: Ann... ja nadal czekam na kolejny diament :D