26. TEN, W KTÓRYM GRAJĄ W KOSZYKÓWKĘ...

AUSTRIA, INNSBRUCK, WILLA SPORTOWA...

    Odłożył długopis i zamknął zeszyt.
- To nie ma sensu... - powiedział sam do siebie.
   "Noooo, Staaaary, co Ty w ogóle robisz?" - zapytała Go podświadomość.
- No właśnie, co ja robię...
  "Oświecę Cię. Siedzisz od rana nad kartką papieru i piszesz jakieś ckliwe bzdury do laski, której nigdy tego nie powiesz, ba nawet Jej tego nie pokażesz."
- Dzięki.
  "Nie ma za co. Zawsze do usług. A właściwie dlaczego Jej tego wszystkiego nie powiesz? Laski lecą na takie teksty"
- Bo obiecałem.
  "Że nie będziesz gadał jak zakochany Szekspir?"
- Obiecałem, że wyłączę uczucia. - powiedział i westchnął.
- Komu?
 Odwrócił się w stronę drzwi. Stał w Nich brunet z uśmiechem nr 5.
- Kraft, znudziło Ci się oddychanie prostym nosem, że wchodzisz bez pukania? - zapytał chowając zeszyt do biurka.
- Pukałem. Widocznie byłeś zbyt zajęty rozmową... ze sobą. Stary to jest uleczalne. - powiedział za co oberwał poduszką.
- Czego chcesz?
- Thomas przyjechał. - powiedział. Tyle wystarczyło, żeby szatyn od razu zszedł do salonu. Byli już wszyscy. Ona także. Siedziała z boku. Na oparciu fotela zajmowanego przez Manuela. Nie spojrzała na Niego. Jej wzrok wbity był w blondyna, który wyglądał jak weteran wojenny. On z resztą też patrzył tylko na Nią. Wyglądało to jakby rozmawiali tylko wzrokiem.
 "Chłopie, Ty masz jakąś paranoje."
 Usiadł obok przyjaciela i spojrzał na Niego. Ciszę zakłócała tylko chodząca lodówka w kuchni.
- Lily ma Chłoniaka Hodgkina. Leczy się go za pomocą chemioterapii... - zaczął blondyn. - Na szczęście został wykryty odpowiednio wcześnie i jest ponad 90% szans na całkowite wyleczenie. - wszyscy odetchnęli z ulgą. - Teraz trzeba tylko mieć nadzieję, że Lily będzie dobrze przyjmować leki. Pierwszy tydzień będzie decydujący. - dodał nadal na Nią patrząc.
- U tak małych dzieci ryzyko odporności na leki jest niewielkie, bo u nich wszystkie komórki namnażają się szybciej. Dlatego stare odporne na leki komórki zostają zastąpione nowymi, nieodpornymi i zostają zniszczone. - zaczęła. Szatyn widział, że teraz przyjacielowi potrzebna jest rada kogoś kto wiele o tym wie i kto umie to powiedzieć w przystępny dla każdego sposób. I taką osobą była właśnie Alicja. To dlatego wszystko wyglądało tak, jakby w salonie byli tylko Oni.
- Lekarze mówią do mnie niezrozumiałym językiem Al.
 "Alicja, nie Al."
- Nie martw się. To jest nieważne. Jeżeli czegoś nie będziesz wiedział to dzwoń. Wszystko Ci wytłumaczę.
- Skoro komórki namnażają się w szybszym tempie... To znaczy, że komórki nowotworowe też namnażają się szybciej prawda? - zapytał ze strachem w oczach.
- Szybciej są niszczone. Chłoniak to specyficzny rodzaj nowotworu Thomas... W tej sytuacji można powiedzieć, że macie szczęście, że został tak szybko wykryty. W przyszłości da to Jej większe szanse na to, że nie pojawi się u Niej białaczka. - zapanowała cisza.
- Potrzebujecie czegoś? - zapytał w końcu szatyn.
- Nie, dzięki. Wszystko mamy. Moi rodzice przyjechali, są teraz z Kristy w szpitalu.
- Powinieneś odpocząć. - dodał Michi.
- Zaraz tam wracam.
- Jedź tam i zabierz Kristinę do domu. Odpocznijcie, porozmawiajcie, powiedz Jej to co usłyszałeś ode mnie. Bądź przy Niej i cały czas powtarzaj, że dacie radę. - powiedziała. - I nie pozwól Jej zastanawiać się dlaczego to spotkało Lily. To Was zacznie zjadać od środka. Uwierz mi. - dodała ciszej. Po Jego policzku spłynęła łza. Pierwszy raz pokazał łzy przy kolegach. Pierwszy raz przy Niej. Ale to było silniejsze od Niego. Bez słowa wstała i podeszła do Niego siadając obok i tak po prostu Go do siebie przytuliła. Jeden gest. I to wystarczyło. - Dzwoń o każdej porze dnia i nocy. - szepnęła mu na ucho.

KILKA GODZIN PÓŹNIEJ...

- Al, za ile ten obiad?! - wrzasnął Stefan.

  "Alicja, nie Al." - poprawił Go w myślach szatyn.

- Jak bardzo głodny jesteś? - zawołała mieszając sos.

- Tak, że zjadłbym nawet brukselkę! - jęknął na co reszta zareagowała śmiechem. Też się uśmiechnęła.

  "Właśnie tak, tak masz się uśmiechać"

Odwróciła się w Jego stronę.

- Ileż można kroić cebulę Schlieri? - zapytała nie patrząc na Niego tylko na nóż, który trzymał w dłoni.

- Nie jęcz. Ciesz się, że się tym zająłem bo inni jakoś się nie wyrywali. - odpowiedział co chwilę przecierając oczy.

- Och, mam bić Ci pokłony? 

- Podaj mi chusteczkę babo. - powiedział dobitnie.

- Babo? Serio? Nie stać Cię na nic innego? 

  "Stać ale nie chcesz tego słyszeć"

- Jeśli wolisz mogę mówić zła kobieto albo kaszalociku. 

  "Albo bogini biorąc pod uwagę dzisiejszą noc.."

- Zostańmy przy babie... Schlieri.

- Wiesz, że wolę...

- Wiem. I dlatego tak nie mówię. - przerwała mu. Uśmiechnął się.

  "Czyli udajemy, że nic się nie wydarzyło..."

- Jeśli chciałabyś pogadać o Lily...

- Wyleczą Ją. Przy tym zostańmy. - przerwała stanowczo.

- Spojrzysz w końcu na mnie czy dalej będziesz tego unikać? - zapytał przerywając krojenie.

- Nie unikam niczego.

- To spójrz na mnie.

- Schlieri odpuść. Sos mi się przypali.

- Czego się boisz? - zapytał podchodząc do niej.

- Niczego się nie boję. - warknęła. - Skończyłeś z cebulą? - zapytała. Podał Jej miskę.

- To czego się wstydzisz?

- Nie męcz.

- To spójrz mi w oczy. - powiedział. Odwróciła się i zrobiła o co prosił. Uśmiechnął się cwanie.

- Co? - zapytała poirytowana.

- Wiesz, że można z Ciebie czytać jak z otwartej książki? - zapytał.

- Świetnie i coś tam wyczytał?

- Że Ci się cholernie podobało. - wyszczerzył się.

- Nie za pewny siebie jesteś? - zapytała zła.

- Twój rumieniec mówi, że nie. - odparł opierając się o blat. Wróciła do mieszania sosu. - Dlaczego tak szybko sobie poszłaś?

- A co? Liczyłeś na czułe słówka i romantyczne sny w swoich objęciach? - zapytała z ironią.

 "Tak!"

- Nie. 

- Schlieri... - odwróciła się w Jego stronę. - Czysty sex. Zero uczuć. Tak?

  "Nie..."

- Tak.

- Więc nie analizuj. - powiedziała i wyszła do salonu.

 "Za późno..."

- A co byście powiedzieli na mały meczyk? - zapytał Stefan. - Dwie drużyny, dwa kosze, jedna piłka.

- Znowu chcesz się zasapać? - zapytał Manu.

- I wybić sobie dwa zęby? - dodał szatyn. 

- Chcę rewanż za ostatni mecz. Może dzisiaj nie będziesz oszukiwał Gregor, mamy bezstronnego sędziego - spojrzał na blondynkę.

- Ja chcę grać. - powiedziała. Wszystkie oczy zostały skierowane na Nią. 

- To na pewno nie zaszkodzi Twoim płucom? 

- Nie martw się Die-die. Najwyżej umrę ciut szybciej niż zamierzam. - wzruszyła ramionami. Napotkała badawczy wzrok szatyna ale nie przejęła się tym. - Idę się przebrać. Widzimy się na sali. - pobiegła do pokoju. 

  Zakładała właśnie spodnie kiedy drzwi do pokoju się otwarły.

- Nie umiesz pukać?! - wrzasnęła chowając się w łazience. Nie przeszkodziło to intruzowi do niej wejść. - Schlieri!

- Nie burz się tak, przecież więcej niż w nocy nie zobaczę. - stwierdził wzruszając ramionami.

- Ale pozostali nie muszą o tym wiedzieć. - warknęła i założyła spodnie. Związała włosy i ubrała koszulkę.

- Powiesz im?

- Że Twój penis jest lekko skrzywiony w prawo? Po co?

- O Twoich badaniach.

- Nie ma takiej potrzeby. - odpowiedziała i chciała wyjść z łazienki ale zatrzymał Ją. - Czego Ty właściwie chcesz?

- Nie uważasz, że powinni wiedzieć?

- Ale po co? Za miesiąc wyjadę i będzie tak jak miało być. Wrócicie do swoich zajęć a ja spokojnie wrócę do swojej rzeczywistości. 

 "Nie, tak nie miało być."

- Jak chcesz. - stwierdził i wyszedł. Dołączyła do Niego i razem szli na salę. - Twoja prawa pierś jest mniejsza. - stwierdził. - Ale nie przejmuj się moja dłoń i tak ją lubi. - dodał. Wzięła głęboki wdech i wypuściła spokojnie powietrze. Uśmiechnął się cwanie.

- No dobra, kto wylosuje krótką zapałkę ten jest sędzią!. - zarządził Stefan i każdy z nich pociągnął.

- Świetnie, przynajmniej się nie spocę. - skomentował Michi.

- Jako, że Thomas jest poza zasięgiem, a Wolfi jak zwykle u rodziny, nasze drużyny liczą po 3 osoby. 

- Stefan, to ja jestem sędzią. - przypomniał Hayboeck. -  Jako, że Thomas jest poza zasięgiem, a Wolfi jak zwykle u rodziny, nasze drużyny liczą po 3 osoby. - powtórzył. Wszyscy wywrócili oczami. - Pierwszym kapitanem jest Alicja, jako że gra z nami po raz pierwszy, a drugim Die-die, jako że zawsze jest wybierany na końcu. Alicja?

- Hmn... Manu - powiedziała z uśmiechem. Przybili sobie piątki. 

- Andi. - stwierdził pewnie blondyn. Został szatyn i Stefan.

- Stefan zawsze obrywa, a Schlieri fauluje ale gra najlepiej. Twój wybór. - szepnął Jej Fetti. Zerknęła na szatyna. Wyszczerzył się i podszedł do Niej pewnie.

- Stefan. - powiedziała wystawiając język Gregorowi. Ten tylko pokręcił głową z uśmiechem na twarzy i odszedł do swojej drużyny.

 Mecz się zaczął. Na początku było Jej trudno nadążyć za tempem narzuconym przez kolegów ale po jakimś czasie Oni też osłabli więc w końcu mogła wziąć sprawy w swoje ręce. Przy piłce był Stefan. W tym momencie blokowany przez Gregora. Stał przed Nim i kozłował piłką w miejscu. Blondynka stała kilka metrów za szatynem. 

- Stefan... - zaczął. - Dzisiaj uprawiałem sex z Alicją. - powiedział poważnie. Blondynkę zamurowało. Natomiast brunet zaczął się śmiać i podał Jej piłkę kozłem. Ta szybko zrobiła skręt i wrzuciła piłkę do kosza. Przybiła piątkę ze Stefanem i podała piłkę zdezorientowanemu szatynowi. - Ej! Czemu mi nie wierzysz? - oburzył się.

- Stary byłbym w stanie uwierzyć w to, że tarantula siedzi mi na głowie ale nie w to. Wymyśl coś lepszego. - stwierdził Kraft. Wzruszyła ramionami i stanęła na przeciwko Niego. Zaczął powoli kozłować. Próbowała odebrać mu piłkę ale za każdym razem przerzucał ją nad blondynką. Jej niski wzrost nie pomagał... Uśmiechnął się widząc, że jest wkurzona. 

- Odbierzesz mi w końcu tą piłkę? Czy mam tak kozłować do wieczora? - zapytał szczerząc się.

- Czemu mnie tak denerwujesz? - zapytała.

- Bo sprawia mi to przyjemność.

- Taką samą jak sex?

 "Z Tobą...Nie ma porównania..."

- Może nawet większą... - powiedział zaprzeczając sam sobie.

- Hej! Gracie czy gadacie?! - krzyknął Michi. Blondynka wyprostowała się.

- Skoro już tak obdarzamy się szczerością, to nie kłamałam mówiąc o twoim penisie. - powiedziała poważnie patrząc mu prosto w oczy.

- A ja nie kłamałem mówiąc o Twoich piersiach.

  "Nie dodałem tylko, że są najpiękniejsze na świecie"

- Z Thomasem było mi lepiej Schlieri. - powiedziała ciszej. Przestał kozłować.

  "Ale... On Cię nie kochał... A ja tak... Więc.. Jak.."

 W tym momencie piłka zniknęła z Jego ręki i wylądowała w koszu wybita przez blondynkę. 

- Koniec czasu! Wygrywa drużyna Alicji! - krzyknął Michael a blondynka przybiła sobie piątki ze swoją drużyną uśmiechając się szeroko. A On... stał tam na środku jak sparaliżowany. 

  "Powiedz, że kłamałaś..."

 Podeszła do Niego i znów zagłębiła się w Jego brązowych tęczówkach.

  "Błagam powiedz, że kłamałaś..." 

 Zdziwiła się lekko widząc Jego wzrok. Wyglądał jakby właśnie dostał w brzuch. Był po prostu zrozpaczony. Zmrużyła oczy.

- yyyy Gregor, wszystko w porządku?

 "Nie!"

- Jasne.

- Sandra stoi w drzwiach. - powiedziała zerkając w tamtą stronę.

- Nie mam już piłki a mecz się skończył. Może wystarczy tego znęcania się nad moimi emocjami co? - warknął. 

- Ale Ona tam na prawdę stoi. - wskazała drzwi. Odwrócił się w tamtą stronę i zobaczył blondynkę machającą do Niego wesoło. Podszedł do Niej i bez skrępowania zapytał...

- Co Ty tutaj robisz?

- Przyszłam sprawdzić czy wszystko z Tobą w porządku. Mówiłeś, że wrócisz na noc. - powiedziała z wyrzutem.

- Do Ciebie? - prychnął.

- Będziemy rozmawiać przy Nich? - warknęła.

- Nie mam przed Nimi nic do ukrycia.

 "Oprócz dzisiejszej nocy..."

- Coraz mniej się nami interesujesz Greg. - oskarżyła Go.

  "Nie coraz mniej tylko w ogóle"

- Czego chcesz?

- Żebyś wrócił ze mną do domu. - powiedziała jakby to było oczywiste.

- Nigdzie z Tobą nie wracam - powiedział pewnie. Zaskoczył tym i Ją i swoich kolegów.

- Jak to nie wracasz?

- Normalnie. Tutaj jest mój dom. - wzruszył ramionami.

- Dorośnij Greg i przestań zachowywać się jak dziecko! Za niedługo będziesz miał swoje więc...

- Jesteś pewna, że moje? - zapytał. Nastała cisza. - Proste pytanie Sandra... Jesteś pewna że to moje dziecko? - nie odezwała się. - Bo wyniki badań mówią zupełnie coś innego.

- Kochanie, ja Ci to wszystko wytłumaczę... - zaczęła podchodząc do Niego.

- Nie dotykaj mnie! Nie chcę Cię więcej widzieć rozumiesz? Chcę zapomnieć, że Cię poznałem! Że kiedykolwiek Cie kochałem, bo tak właśnie było a Ty... Ty tylko potrafiłaś mnie wykorzystać kiedy byłem Ci potrzebny! - krzyknął.

- Nie zostawiaj mnie z tym samej... - zaczęła płaczliwym głosem. - Ojciec dziecka nie..

- Nie obchodzi mnie to! Ty mnie już nie obchodzisz! Rozumiesz?! Dla mnie już nie istniejesz! - wrzasnął i wyszedł wściekły z sali...

PÓŁ GODZINY PÓŹNIEJ, POKÓJ GREGORA...

   Stał przy oknie tempo wpatrując się w ulewę, która sama w sobie nie miała nic ciekawego. 

"Jak pogoda potrafi dostosować się do nastroju..." - pomyślał. "Po cholerę tutaj przychodziła. Prędzej czy później bym zadzwonił i powiedział co mam do powiedzenia. " Poczuł na swoim ramieniu czyjąś dłoń. Takie ciepło mogła dawać tylko jedna dłoń...

- Nie rozpaczam. - powiedział.

- Rozpaczasz. - sprzeciwiła się cicho.

 "Nie nad tym o czym Ty myślisz."

- Możemy o tym nie gadać? - zapytał.

- Jakbyś to z siebie wyrzucił byłoby Ci...

- Po prostu chodźmy do łóżka. - przerwał Jej. Odwrócił się w Jej stronę i spojrzał w oczy. Nie odwróciła wzroku...

"Życie to gra, w której ktoś musi przegrać aby wygrać mógł ktoś..."

**********************************************************************************

Witam Was Moje kochane.

Rozpacz, rozpacz wszędzie.

We mnie też.

Że takie badziewie Wam wciskam.

Przepraszam :*
Ann, Żabciu moja kochana, przepraszam za wiesz co :*