39. TEN, W KTÓRYM NIE MA TYTUŁU...

KLINIKA...

  Leżał na szpitalnym łóżku trzymając w objęciach swoją narzeczoną. Kiedy tylko tak o Niej pomyślał uśmiech automatycznie pojawiał się na Jego twarzy. Spojrzał na Nią... Była uśmiechnięta. Patrzyła w okno, za którym było teraz widać tylko gwiazdy. Zaczął powoli głaskać Ją po głowie. 

- Jesteś ładniejszą brunetką niż blondynką - powiedział w pewnym momencie. Zaśmiała się cicho. - Brunetki lepiej wyglądają w białych sukniach. - zauważył.

 Już nie mógł się doczekać kiedy ujrzy Ją w długiej białej sukni z welonem na głowie i bukietem świeżych kwiatów w dłoniach. Kiedy tylko usłyszał to magiczne "tak" od razu przed oczami stanęły mu obrazy i wizje przedstawiające tą cudowną uroczystość. Sam nie wiedział dlaczego tak reaguje na coś, co od zawsze uważał za zbyteczne i nikomu nie potrzebne. W tym momencie nie wyobrażał sobie żeby ślub z Alicją mógł być tylko i wyłącznie czystą umową w urzędzie i małym obiadem dla świadków i rodziny. 

- Nie mam białej sukienki. - stwierdziła z uśmiechem.

- Gloria i moja mama nie dadzą Ci żyć jeżeli wystąpisz przed ołtarzem w jakiejś tam sukience. Z resztą... nie wyobrażam sobie żebyś przed wszystkimi gośćmi nie wystąpiła w sukni ślubnej z prawdziwego zdarzenia. Co jak co ale na sukni oszczędzał nie będę. - powiedział stanowczo. Znów się zaśmiała.

- Gregor? - zapytała. - Po pierwsze przed jakimi gośćmi? W kaplicy szpitalnej zmieści się kilkanaście osób. Po drugie musisz teraz oszczędzać na wszystkim skoro całe swoje oszczędności przekazujesz na moje leczenie. - powiedziała już poważniej.

- Po pierwsze nie weźmiemy ślubu kościelnego w kaplicy szpitalnej Mała. - puścił Jej oko. Wywróciła oczami słysząc to określenie.

- Tylko gdzie? - zapytała.

- W katedrze w Innsbrucku. - powiedział jakby to było oczywiste. 

  Spojrzała na Niego z lekkim zdziwieniem ale i obawą i zmartwieniem wypisanym na twarzy.

- Wiem o czym myślisz. - zaczął. - I nie waż mi się tak myśleć nigdy więcej. Wiem, że wyzdrowiejesz i przetrwasz to wszystko. Że przetrwacie oboje. Więc zaczekamy ze ślubem kościelnym aż wyjdziesz ze szpitala. Nie biorę innej opcji pod uwagę. - powiedział pewnie. Uśmiechnęła się lekko ale z oczu nie zniknęło zmartwienie. - A co do pieniędzy to akurat o nie martwić się nie musisz.
- Gregor gdybym przeżyła... - zaczęła niepewnie.
- Gregor... kiedy wyjdziemy ze szpitala... - poprawił Ją mocnym głosem. Westchnęła.
- Gregor... kiedy wyjdziemy ze szpitala... ja nie wnoszę nic do tego małżeństwa. - powiedziała poważnie.
- Nie rozumiem. - przyznał patrząc na Nią z niezrozumieniem.
- Ja nic nie mam. Zupełnie nic. - powiedziała.
- Fakt... - zaczął poważnie. - Nie masz mieszkania, samochodu, fortuny na koncie i jachtu w Boden. Rzeczywiście chyba muszę się jeszcze zastanowić czy chcę się z Tobą żenić. - stwierdził udając że się zastanawia.
- Bądź przez chwilę poważny. - skarciła Go.
- Jak mam być poważny kiedy mówisz takie bzdury? Takie rzeczy mówią aktorki w żałosnych romansach albo bohaterki durnych harlekinów. A to jest rzeczywistość. Nosisz w sobie moje dziecko. Kocham Cię od kiedy pierwszy raz powiedziałaś do mnie "Wal się Schlierenzauer". I mam gdzieś czy masz posag królewny. - powiedział pewnie. Uniósł Jej twarz tak, żeby Jej oczy znajdowały się dokładnie na linii Jego wzroku.
- Ja nawet pracy nie mam, ba... ja nie mam studiów Gregor.
- Jeśli Ci tak bardzo na tym zależy to pójdziesz na jakie studia będziesz chciała. Tylko nie gadaj głupot. - odparł stanowczo.
 Uśmiechnął się do Niej lekko.
- Nie znałam takiej strony Twojej natury. - powiedziała poważnie.
- Jakiej? - zapytał z zainteresowaniem.
- Nawet nie wiem jak to określić. - zaczęła. - Zawsze byłeś albo super złośliwy i uparty, zazwyczaj w stosunku do mnie albo zmartwiony i załamany jak wtedy z Sandrą... Były Twoje 2 strony. Dr Jackyll i Mr Hyde. Ze skrajności w skrajność. A teraz... - przerwała na chwilę. - Teraz jesteś taki po środku. Masz w sobie i złośliwca kiedy czasem się do mnie zwracasz i ironizujesz no i masz romantyka kiedy mówisz o ślubie i całym tym blichtrze.
- Nie brałaś nigdy pod uwagę, że mogę być złośliwym romantykiem? - zapytał jak najbardziej poważnie.
- Przez chwilę. Kiedy poszliśmy na udawaną randkę. - powiedziała szczerze.
- W którym momencie randki tak pomyślałaś?
- Kiedy przez moment wydawało mi się, że jesteś zazdrosny o Thomasa. - wyznała. Poczuła jak lekko napina mięśnie. - Ty na prawdę byłeś o Niego zazdrosny... - powiedziała z lekkim uśmiechem.
- Nie drwij kobieto. - powiedział z zabawną miną. Zaśmiała się.- Myślałem, że po przeczytaniu tego - wskazał na czerwony zeszyt leżący na półce obok. - Będziesz już pewna tego co czuję. I że jestem o Niego zazdrosny.
- Nadal? Mimo tego? - wskazała na pierścionek na palcu. Uśmiechnął się i pocałował Jej dłoń.
- Zawsze będę zazdrosny. - powiedział pewnie. Westchnęła.
- Nie zmienię tego, że Thomas jest dla mnie bardzo ważny Gregor... Potrzebuję Go. Mimo, że mam Ciebie. On jest takim dopełnieniem wszystkiego. Jest moim i Twoim - podkreśliła ostatnie słowo. - najlepszym przyjacielem.
- Nie byłbym tego taki pewien. - mruknął.
- Przejdzie Mu. - powiedziała. Niestety tego być pewna nie mogła. To, że wyjechał bez słowa było jednoznaczne z tym jak bardzo nie zgadza się z Ich decyzją. I to bolało najbardziej. Ich oboje.
  Zapanowała cisza. Przyjemna. Leżąc na Jego klatce piersiowej czuła i słyszała bicie Jego serca. Tego dźwięku mogła słuchać cały czas. Uspokajał Ją i miała wrażenie jakby Ją leczył. Jakby równe oddychanie stawało się możliwe i bezbolesne. Spojrzała na ich splecione dłonie. Zielony kamień lśnił w świetle lampki.
- Ten pierścionek... - zaczęła.
- Nie podoba Ci się? - zapytał z obawą.
- Jest piękny. I bardzo nietypowy. Taki... hmn... szlachecki. - określiła. Zaśmiał się wesoło.
- Należał do mojej prababci. Ona dała Go mojej babci a babcia nie doczekała się córki więc dała mojemu ojcu i w Jego posiadanie weszła moja matka. Niestety do Niej on nie pasował. Kiedy dowiedziałem się o dziecku... Od razu wiedziałem, że chcę z Wami spędzić resztę życia i patrząc na Twoje oczy stwierdziłem, że idealnie będzie pasował do Ciebie. - odparł.
  Milczała. Spojrzała ponownie na pierścionek. Był piękny. Miał w sobie coś magicznego. Tak magicznego jak jego historia. Był w rodzinie Schlierenzauerów od kilku pokoleń. Tworzył historię i tradycję. Tradycję, którą teraz miała kontynuować. Zaczął bawić się Jej palcami. Spojrzała na stolik, na którym w dalszym ciągu leżał czerwony zeszyt. Znała go na pamięć. Każdy wers, każde słowo... Tak jakby znała każdą myśl i każde uczucie szatyna. Przypominając sobie niektóre słowa uświadamiała sobie jak bardzo Go zraniła odchodząc. Jak wielkim uczuciem Ją darzył. Spojrzała na Jego wesołe ale zatroskane oczy. Uśmiechnął się do Niej.
- Gregor... - zaczęła niepewnie.
- Tak mi na imię. - powiedział z cwanym uśmiechem. Wywróciła oczami. Zamilkła. - Co się dzieje? - zapytał już bez wygłupów.
- Myślisz, że Twoja rodzina mnie polubi?
- Jasne, że tak. Ciebie nie da się nie lubić. - cmoknął Ją w usta.
- Ale... mówiłeś, że opowiadałeś im o mnie. Wszystko...
- Tak... i co z tego? - spytał nie wiedząc o co Jej chodzi.
- O tym jak Cię potraktowałam też. - dokończyła.
- Też. - przytaknął. - Ale to nie miało znaczenia. Z resztą... jutro ich o to zapytasz jak będziesz chciała. - wzruszył ramionami.
 W Jej żołądku pojawił się supeł. Zauważył jak zmienia się Jej wyraz twarzy. Zaśmiał się.
- No nie wierzę, że się boisz przyszłych teściów haha
- Spadaj Schlierenzauer. - warknęła.
- Mała, nie masz się czego bać. - puścił Jej oko.
- Nie nazywaj mnie mała. - znów warknęła.
- Nie denerwuj się słońce... - powiedział i pocałował Ją czule. - Moja rodzina wie jak bardzo Cię kocham. Czytałem im fragment Twojego listu i wiedzą jak to wszystko było. Już dawno chcieli Cię poznać. Właściwie to nie wiem dlaczego. Chyba samo opowiadanie o Tobie wywołało w Nich przypływ empatii.
- Wiesz, że robisz z Nich aspołeczną jednostkę pseudorodzinną? - zapytała.
- Nie myśl tyle. - stwierdził i pocałował Ją ponownie. Tym razem pocałunek był głębszy. Czulszy. Bardziej stanowczy i zachłanny. Pełen miłości i tęsknoty. Z każdą kolejną chwilą spędzoną ze sobą czuli coraz mniejszą tęsknotę ale każda chwila osobno przynosiła kolejną jej dawkę...
- Ja wiem, że narzeczona jest piękną kobietą i chce się Pan Nią nacieszyć ile się tylko da ale godziny odwiedzin, nawet tych specjalnych Panie Schlierenzauer skończyły się już dobrą chwilę temu. - powiedziała groźnie wyglądająca, starsza i dość przysadzista pielęgniarka, która w tym momencie stała w drzwiach sali podpierając się pod boki. Szatyn zaśmiał się wesoło i zszedł z łóżka. Wiedział, że z pielęgniarkami lepiej nie zadzierać a żyć w dobrych stosunkach. Dlatego podszedł do kobiety, ujął Jej dłoń i pocałował.
- Dziękuję, że pozwala mi Pani spędzić czas z kobietą, którą kocham. Zawsze myślałem, że najbardziej wspaniałomyślna jest moja matka, teraz widzę, że jest Nią Pani. - powiedział swoim aksamitnym i uwodzicielskim głosem a kobieta przez moment zapomniała o oddychaniu. Brunetka musiała bardzo się powstrzymywać przed roześmianiem się. - Dobranoc. - powiedział szatyn i składając czuły pocałunek na ustach Alicji opuścił szpital...

SZWAJCARIA...

  Siedział w pustym pokoju hotelowym z telefonem w dłoni. Miał ochotę zadzwonić. Wyjaśnić. Przeprosić. Bo zostawił Ją samą. Bez pożegnania. Bez ani jednego słowa. "Przecież jestem tylko przyjacielem. Ma Gregora. Nie jestem Jej tam potrzebny. Zwłaszcza, że nie zgadzam się z Jej decyzją... Z Ich decyzją..." Zacisnął dłonie w pięści prawie zgniatając komórkę. Nadal czuł wściekłość. Żal do przyjaciela. Bo świadomie prowadzi Ją do śmierci. Wziął głęboki oddech. Wybrał odpowiedni numer i wcisnął zieloną słuchawkę. Odebrała już po pierwszym sygnale.
- Halo? - usłyszał Jej ciepły choć słabszy niż zawsze głos.
- Nie sądziłem, że odbierzesz. - powiedział szczerze.
- A ja nie sądziłam, że zadzwonisz. - odparła. - Thomas, jesteśmy przyjaciółmi więc nie mam powodu od Ciebie nie odbierać telefonów.
- Nawet po tym co zrobiłem?
- To, że nie zgadzasz się z Naszymi decyzjami nie oznacza, że mamy zacząć się nienawidzić. - powiedziała przyjaźnie.
- Waszymi... - westchnął. - Alicja jesteś pewna, że chcesz próbować narażać własne życie dla czegoś co nie ma pewnej przyszłości?
- To nie jest coś Thomas - warknęła. - To jest moje dziecko. - dodała. Musiała się uspokoić, żeby przez przypadek nie wywołać ataku. - Myślałam, że jako ojciec będziesz mnie rozumiał najlepiej.
- To nie jest takie proste. - powiedział spokojnie.
- Po prostu mnie w tym wspieraj. - poprosiła. - I przyjedź do Nas po zawodach.
- Nie wiem czy to jest dobry pomysł.
- Zrób to dla mnie, proszę...
 Nie potrafił się Jej sprzeciwić. Nadal czuł do Niej ogromne uczucie, którego nie potrafił opanować. Bał się, że kiedy Ją zobaczy, a Ona poprosi żeby odpuścił to to zrobi. Mimo, że będzie cierpiał patrząc jak umiera będzie Ją wspierał.
- Dobrze, przyjadę. - powiedział. - Jak się czujesz?
- Dobrze. O wiele lepiej niż jeszcze kilka dni temu. - powiedziała wesoło. - Czuję, że mam siłę Thomas.
 Zamknął oczy. Wiedział, że takie nagłe dawki siły to nie jest dobry znak w tej chorobie. Zastanawiał się jak może to wytłumaczyć. Być może wiadomość o dziecku spowodowała tą energię albo świadomość, że ojciec dziecka ich nie zostawi spowodowała poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa...
- To dobrze.
- Musi być dobrze. Innej opcji nie biorę pod uwagę. - zaśmiała się.
 Dawno nie słyszał tego dźwięku. Przez ostatni czas słyszał tylko płacz. A teraz jedno spojrzenie Gregora, a Ona znów jest cała w skowronkach.
- Mam nadzieję, że wszystko się ułoży i że nauczę Cię jeździć na nartach. - powiedział weselej. Znów się zaśmiała.
- Na razie wszystko układa się bardzo dobrze. - powiedziała. - Thomas... chcę żebyś przyjechał bo muszę powiedzieć Ci o czymś bardzo ważnym. - dodała tajemniczo.
- Coś się stało? - spytał zaniepokojony.
- Właściwie to tak... Ale to nic złego. Wręcz przeciwnie. - wyczuł, że się uśmiecha. - Ale nie chcę Ci tego mówić przez telefon.
- Ale na pewno wszystko gra?
- Tak. Jak najbardziej. Tylko trochę się stresuję, bo jutro mam poznać rodzinę Gregora. Nie wiem jak mnie odbiorą.
- O to możesz być spokojna. Jego rodzice są na prawdę dobrymi ludźmi a rodzeństwo... sama zobaczysz. - zaśmiał się.
- Mam się bać?
- Jeśli wytrzymałaś ze Stefanem to wytrzymasz z Lucasem. Gloria to inny świat ale też pozytywny.
- Widzisz? - zaczęła przyjaźnie. - Potrafisz mówić o Schlierenzauerach z uśmiechem na twarzy. Dlaczego Twoja przyjaźń z Gregorem ma się skończyć Thomas? Przecież obu Wam na mnie zależy.
 "Obaj Cię kochamy chciałaś powiedzieć." - pomyślał.
- Gregor się zmienił Al.
- Ty także. - odparła. Zapanowała cisza.
- Muszę już kończyć. Zadzwonię po zawodach.
- Nie dzwoń tylko przyjedź. - powiedziała i rozłączyła się...

MONACHIUM, HOTEL...

   Siedział na łóżku pogrążony w myślach. Nie mógł spać. Głowę zajmowała Mu wizja przyszłości. Przy dziewczynie starał się być silny i pewny wszystkiego, opuszczając Jej salę wątpliwości wracały. Strach wracał. Panika pojawiała się na nowo. Ból w żołądku i w sercu. Zamykając oczy widział koszmarne sceny. Nie chciał tego widzieć. Nie chciał nigdy tego przeżyć. Dlatego musiał znaleźć każdy możliwy sposób, żeby tego uniknąć. Strony poświęcone leczeniu takich przypadków znał na pamięć. Nazwiska profesorów mógł wymieniać o każdej porze dnia i nocy. Maile, które wysłał zapychały skrzynki klinik i szpitali na całym świecie. Miał obsesję na punkcie znalezienia wyjścia z tej sytuacji. Odpowiedzi jednak zawsze przychodziły te same. Dwa typy. Pierwszy, w którym pisano, że jedyną opcją jest aborcja i dalsze prawidłowe postępowanie przeszczepowe oraz drugi typ, w którym pisano, że w takim wypadku istnieje szansa na przeżycie wynosząca 3%. Na przeżycie matki oczywiście. Przeżycie dziecka w takim stadium choroby matki rzadko kiedy się zdarza. 

   Schował twarz w dłonie. Nie potrafił sobie wyobrazić jak mogłoby wyglądać Jego życie bez Niej. Zwłaszcza teraz kiedy zgodziła się za Niego wyjść. A życie bez dziecka? Do tej pory się udawało. Nie narzekał. Ale to było dziecko Jego i Jej. Gdyby stało się coś złego... Nie brał tego w ogóle pod uwagę. Tak po prostu nie mogło być...

"Martwisz się ale masz nadzieję na cud..."

***********************************************************************************

Witajcie po przerwie kochane :)

Dziś dodaję to :P

Może nie jest to rozdział najwyższych lotów ale co jakiś czas musi pojawić się dziurozapychacz :P

Mam nadzieję, że zostaniecie ze mną nadal :)

Buziole :*

P.S.: Jak poszła Wam matura z polskiego? I co właściwie na niej było? 

Trzymałam za Was kciuki od 9:00 aż mnie rozbolały :P