16. TEN, W KTÓRYM KTOŚ POKAZUJE PAZURKI...

AUSTRIA, INNSBRUCK, WILLA SPORTOWA...

- Stary, widziałem Ją w takim wydaniu i to kilka razy i co z tego? - zapytał zirytowany już szatyn. Blondyn siedział na fotelu w Jego pokoju i patrzył uważnie na przyjaciela.

- Jak to się stało? - zapytał.

- Poszedłem się napić wody raz czy dwa. Do kuchni. 

- I dziwnym trafem Alicja też tam była, tak? - zapytał z powątpieniem.

- Tak. Tak właśnie było. Też przychodziła się napić wody. Chwilę rozmawialiśmy i tyle. A to, że nie miała wtedy peruki tylko samą chustę... To już nie moja wina. Przecież nie będzie spać w peruce. - powiedział broniąc się. - Thomas czemu mnie atakujesz?

- Nie atakuję, chcę sobie tylko wyjaśnić parę spraw.

- Ok. Wiec jedną mamy wyjaśnioną, gdybym wiedział, że to dla Ciebie takie ważne to bym Ci powiedział. 

- Dlaczego powiedziałeś o tym Sandrze?

- Bo nie chciałem żeby była zazdrosna nie mając o kogo. Nie myślałem wtedy, że ona kiedykolwiek to wykorzysta, zwłaszcza w taki sposób.

- Wiesz o co zapytała mnie Alicja? - zapytał patrząc przyjacielowi prosto w oczy. - Dlaczego mój najlepszy przyjaciel tak Jej nienawidzi... - szatyn pokręcił głową nie wierząc w to co słyszy. - Też chciałbym to wiedzieć. - dodał. 

- Wcale Jej nie nienawidzę. - odparł.

- Gregor... Alicja jest pierwszą kobietą, z którą mam wrażenie, że mógłbym stworzyć coś...

- Stworzyć? Thomas czy Ty się słyszysz? Ona jest umierająca! Jak Ty chcesz z Nią coś stworzyć?

- Stworzyć coś wyjątkowego. - dokończył blondyn. - Wiem, że nie potrwa to długo ale chyba zasługujemy na chwilę szczęścia tak?

- Jasne. bądź samarytaninem. Cierp i zbawiaj świat. Tylko Ty potem będziesz się wypłakiwał mi. A Jej to już będzie wszystko jedno. Widziałem jak cierpiałeś po odejściu Kristiny. Przez rok byłeś jak zombie. Nie mam zamiaru dopuścić do tego po raz drugi.

- Gdybym teraz codziennie sprowadzał sobie inną pannę miałbyś to gdzieś! Dlaczego tak się uczepiłeś akurat Jej?! - blondyn nie wytrzymał. Szatyn patrzył na Niego ze zdziwieniem w oczach. Jeszcze przed godziną sam się nad tym zastanawiał. - Bądź chociaż raz ze mną szczery i powiedz mi prawdę nie owijając jej w ta całą troskę o mnie! - przez chwilę żaden z nich nic nie mówił. - Czujesz coś do Niej? - zapytał spokojniej.

- Nie zamierzam Ci jej odbić...

- Pytam czy coś do Niej czujesz Gregor. - przerwał mu stanowczo blondyn. Przyjaciel spojrzał na Niego nic nie mówiąc. W jego głowie panował mętlik. Sam nie wiedział czemu tak się zachowuje. Milczał zamiast powiedzieć jedno proste "nie". Ale nie potrafił. Blondyn pokręcił głową niedowierzając. - Dała mi te dwa tygodnie... Dobrze o tym wiesz... - zaczął nie patrząc na szatyna. - Pozwól mi chociaż przez ten czas nacieszyć się tym uczuciem. Proszę Cię jak przyjaciela. - dodał łamiącym się głosem.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Jeżeli po dwóch tygodniach zdecyduje, że nie chce tego kontynuować... Będziesz miał zielone światło. A teraz proszę Cię tylko o jedno... - spojrzał mu w oczy...

NASTĘPNEGO DNIA KOŁO 16:00...

   Zeszła po schodach śmiejąc się jak wariatka razem ze Stefanem. Prawie płakała ze śmiechu. Otwarła lodówkę i wyciągnęła mięso i warzywa. Odwróciła się w stronę blatu i znów parsknęła śmiechem. 

- Ok. Co ten łoś zrobił, że tak się śmiejesz? - zapytał Manu podchodząc do blatu. 

- Hahaha haahah - nie mogła się opanować.

- Opowiedziałem dowcip. - powiedział dumnie brunet.

- I Alutka śmieje się bo? - drążył dalej nie wiedząc o co chodzi.

- Bo dowcip był na tyle dobry, żeby Ją rozbawić. - znów powiedział dumnie.

- Przecież Ty nie znasz żadnych dobrych dowcipów. - odezwał się Michi podchodząc do wesołej kompanii. 

- Znam i Alicja jest tego przykładem. Chcecie posłuchać? - jęknęli ale pokiwali głowami. - Uwaga: W pociągu jadą 3 kobiety na gapę. Brunetka, ruda i blondynka. Po pociągu chodzi konduktor i sprawdza bilety. Widząc go wszystkie trzy chowają się do plecaków. Konduktor podchodzi do plecaka z brunetką i potrząsa... słyszy "Miał miał..." Podchodzi do tego z rudą... potrząsa... słyszy "Hau hau..." Podchodzi do tego z blondynką... potrząsa... i słyszy "ZIEMNIAKI!" - powiedział i razem z blondynką zaczęli się śmiać. Manu i Michi spojrzeli po sobie i pokręcili głowami. - Ej! To było dobre! - oburzył się Stefan. Kiedy blondynka uspokoiła śmiech mogła się zabrać za obiad.

- Alicja a Ty znasz jakiś dowcip? - zapytał Michi.

- Widząc i słysząc Twoją reakcję na humor Krafta na pewno będzie błyskotliwy. - dodał Manu. 

- Idą dwa pomidory przez tory i jeden do drugiego mówi "Ej tssss!!" - popatrzyli na Nią w dziwny sposób.

- He heh - zaczął śmieć się Stefan.

- Nie masz pojęcia o co chodzi prawda? - zapytał Go Michi.

- Zielonego. - odparł brunet. Tym razem jęknęła cała trójka. - Że przez tory... 

- Co jeździ po torach Stefan? - zapytał blondyn.

- Pociąg... pociąg! Przejechał go pociąg! Rozumiem! - wywrócili oczami. 

- Co będzie na obiad? - zapytał wesoło blondyn.

- Burito. - odpowiedziała. - Gdzie reszta? - zapytała.

- Na siłowni. A Thomas pojechał odwieź Schlierego. - powiedział Manu.

- Odwieź? - zapytała zdziwiona.

- Gregor i tak nie może trenować przez jakiś czas więc stwierdził, że pojedzie do rodziny na trochę. - wyjaśnił. Pokiwała głową i zajęła się robieniem obiadu. 

  Jej myśli zajmował szatyn. Jego nagły wyjazd był dziwny nawet jak na Niego. Owszem, nigdy nie potrafiła Go rozgryźć i zrozumieć Jego zachowania ale ucieczka była do Niego nie podobna. To był typ faceta, który nie przejmuje się reszta świata. A mając na uwadze to, że wczoraj chciał Jej wszystko wytłumaczyć jeszcze bardziej dziwiło Ją Jego zachowanie. "Czy Twój umysł nie powinien teraz wyświetlać Ci obrazka kogoś zupełnie innego?" - zapytała jej podświadomość. "Jest taki jeden blondyn..." - dodała. Dziewczyna pokręciła głową z uśmiechem. W jej umyśle natychmiast pojawiło się wspomnienie pewnej nocy w siłowni. Przygryzła delikatnie wargę i uśmiechnęła się a w jej brzuchu pojawiło się to miłe mrowienie. 

- Al! Długo jeszcze?! - usłyszała głos Stefana.

- Już podaję!

TYMCZASEM W FULPMES...

   Siedzieli w samochodzie na podjeździe niewielkiego domu. Żaden z nich nie odezwał się przez całą drogę. Ich ostatnia rozmowa wyciągnęła na wierzch zbyt wiele. Nawet jak na przyjaciół. 

- Miłego pobytu Gregor. Pozdrów swoją mamę. - powiedział w końcu blondyn. Szatyn pokręcił głową i wysiadł z samochodu. Pochylił się jeszcze i zajrzał przez okno do przyjaciela. - Coś jeszcze? - zapytał zły.

- Thomas... chcę tylko żebyś zaczął normalnie funkcjonować. Ona...

- Spałem z Nią Greg. - powiedział i spojrzał w stronę przyjaciela. Uśmiechnął się widząc Jego wyraz twarzy. Szatyn wyglądał jakby właśnie mu powiedziano, że stracił milion. - Widzisz? Nawet nie potrafisz udawać, że Cię to nie interesuje. Właśnie dlatego chcę żebyś był jak najdalej od Nas przez te dwa tygodnie. - powiedział i odjechał. 

- Gregor? Co Ty tu robisz synku? - na podjazd praktycznie wybiegła matka mężczyzny. - I co Ci się stało?

- Długa historia. - stwierdził patrząc na oddalające się auto. - Muszę trochę odpocząć. Zresetować umysł mamo. - zwrócił się do kobiety i razem z Nią ruszył do domu. 

INNSBRUCK...

   Przyparł Ją do ściany w swoim pokoju i całował namiętnie. Poddała się temu nie mając ochoty na nic mniej przyjemnego. Zjechał ustami na jej szyję... Zamknęła oczy... Jej oddech stał się płytszy... Sprawnie uniósł jej nogę i podwijając sukienkę dotykał jej uda... Zarzuciła ręce na Jego kark.

- Thomas... - szepnęła.

- Tak? - zapytał pomiędzy pocałunkami. Odsłonił jej ramię delikatnie odsuwając szelki od sukienki i biustonosza. Jego ręka wędrowała w górę uda wtapiając się w nie z dużą siłą.

- Dlaczego Gregor wyjechał? - zapytała lekko sapiąc. 

- Chciał spędzić trochę czasu z rodziną i przewietrzyć głowę. - powiedział szybko i powrócił do pieszczot. Poczuła jak rozsuwa zamek od jej sukienki. Jego gorąca dłoń dotykała Jej pleców co przyprawiło ją o dreszcze... Ręka przesunęła się z uda do brzegu jej koronkowych figów pociągając lekko na delikatny materiał. Jęknęła cicho...

- Nie uważasz że to do Niego niepodobne? - zapytała znowu. Blondyn znieruchomiał. Spojrzał Jej w oczy i odsunął się trochę.

- Na prawdę chcesz teraz o Nim rozmawiać? W tym właśnie momencie? - zapytał z lekką pretensją i usiadł na łóżku. Spojrzała na Niego ze zdziwieniem. 

- Ok... Myślałam, że skoro jesteście przyjaciółmi to..

- Wyobraź sobie, że nie dzielimy się wszystkimi myślami ze sobą. Chciał wyjechać to wyjechał. Chcesz to do Niego zadzwoń. Na pewno się ucieszy. - powiedział wściekły.

- Thomas... - podeszła do Niego i usiadła mu na kolanach. - Spójrz na mnie. - poprosiła. - Po prostu dziwi mnie Jego zachowanie, zwłaszcza, że jeszcze wczoraj chciał mnie przeprosić. On raczej jest uparty niż wycofany. Może coś się stało i potrzebuje Cię teraz? - zapytała głaszcząc Go po policzku. Spojrzał Jej w oczy i lekko się uśmiechnął.

- On na prawdę chce tylko trochę przestrzeni i odpoczynku. - powiedział. - Kazał mi się Nim nie przejmować i cieszyć się szczęściem. - dodał i obrócił Ją tak, że leżała na Jego łóżku a On na Niej. - I to właśnie zamierzam zrobić. - powiedział i wpił się ustami w jej usta...

  Leżał wtulony w Jej nagie plecy. Spała. Tak słodko... Była taka delikatna... Taka piękna... Być może przekroczył granicę przyjaźni, być może nie był całkiem fair w stosunku do Gregora. Ale wiedział jedno. W tej walce musiał wygrać. I do tego potrzebował nieczystych zagrań. Pocałował jej nagie ramię. Należała do Niego. Jeszcze przez półtora tygodnia i kto wie... Może przez trochę dłużej. Nie mógł teraz popełnić żadnego błędu. Zbyt wiele jest do stracenia...

"Wszystko albo nic..."

**********************************************************************************

Ta daaaam :D

Pan Thomas "ciepłe kluchy" Morgenstern pokazał pazurki. :D

Jak się Wam to podoba? Czy też nie podoba? :P

Buziole :*
P.S.: Do ANONIMA - Kochana (mniemam iż jesteś płci pięknej ;) ) Co do Sandry, z którą związany jest obecnie Schlieri nie mam osobiście nic. A nawet więcej - życzę im wszystkiego co najlepsze. Natomiast Sandra w opowiadaniu... no cóż... na kogoś paść musi bycie czarnym charakterem, a że są ze sobą to i w opowiadaniu to musi być i jakoś zostać rozwiązane :P